Ik heb me ingeschreven voor dit keuzetraject omdat
geschiedenis een passie van me is. Ik heb het altijd al heel interessant
gevonden. Toen ik dan zag dat er een keuzevak ‘Ten Oorlog’ was, dacht ik meteen
dat dit iets voor mij was. Vanaf de eerste les was ik volledig mee met het
concept van het traject. Je leren was zelfgestuurd. Je kreeg hoofdthema’s aangeboden
zoals Wereldoorlog I, Wereldoorlog II en actuele oorlogen. Wat je wou leren omtrent
deze thema’s mocht je helemaal zelf kiezen. Zo leer je nog het beste, wat je
zelf interessant vindt. Je leert ook van elkaar door de verhalen die we elke
les met elkaar deelden. Het concept projectwerk was echt geslaagd in dit
keuzevak.
Wat ik de twee boeiendste lessen vond, waren de lessen rond
Wereldoorlog I en Wereldoorlog II. In deze lessen was ik één en al focus. Het
onderwerp wat me het meest raakte, waren de Joden die die op een beestachtige
manier vermoord werden. Ik heb altijd al iets met dit onderwerp gehad, ik denk
zoals vele mensen. Het is een zwarte plek in onze geschiedenis. Het is een
periode in de geschiedenis die ik nog altijd niet kan vatten. Ten eerste omdat
het helemaal nog niet zo lang geleden is. Ten tweede omdat het zo gruwelijk was,
misselijkmakend zelfs.
Omdat dit onderwerp me niet losliet, vond ik het belangrijk
om het standpunt van de vijand te leren begrijpen. Dat was dus één van mijn
doelen. Met het standpunt van de vijand bedoel ik dat deel van de bevolking dat
meeging in de ideologie van Hitler. Ik snap niet hoe die mensen met z’n allen zo’n
Jodenhaat creëerden. Nadat ik me wat meer verdiepte in het onderwerp, zag ik
dat deze mensen enorm gemanipuleerd werden door de propaganda en door elkaar.
Het was ook een volk dat vernederd was door het verliezen van de Eerste
Wereldoorlog en de schulden die hieraan gekoppeld werden. Als je al die kleine
dingen bij elkaar optelt, is het makkelijker te begrijpen dat mensen sneller
vatbaar waren voor die fascistische ideologieën.
Als groep wilden we ons nog wat meer verdiepen in de Tweede
Wereldoorlog. We zijn daarom naar de Dossinkazerne in Mechelen gegaan. Eén van
de dingen dat me daar is bijgebleven, buiten al het leed van de slachtoffers,
is het feit dat er een kinderboek in één van de vitrines lag. Een kinderboek
dat heel onschuldig lijkt, maar dat op een andere manier het kwaad voortbracht.
Kinderen lazen in het boek dat Joden monsters waren en dat je ze niet mocht
vertrouwen. Toen ik het boek zag, was ik met verstomming geslagen. Kinderen op
deze manier mee betrekken in de oorlog is gewoon monsterlijk. Als je kinderen
zo manipuleert zodat ze Joden gaan haten, gaan uitschelden, gaan aanvallen op
straat, is gewoonweg ondenkbaar. Maar dit gebeurde, dit was realiteit. Oudere
kinderen gingen in de Hitlerjugend en werden klaargestoomd om naar het front te
gaan. Van kleins af aan werden er dus ‘machines’ gecreëerd, robots die bevelen
opvolgden omdat ze niets anders gewoon waren. Ze waren er mee opgegroeid. En deze
feiten, kinderen in de oorlog, heeft mij heel hard aan het denken gezet.
Het is zo belangrijk dat we kinderen leren kritisch na te
denken. We moeten ze leren nadenken over de geschiedenis, over het heden en
over de toekomst. Kinderen zijn de toekomst, zij gaan binnen 30 jaar de leiders
van onze maatschappij vormen. Daardoor is het des te belangrijker dat wij als
leerkrachten hen een manier van denken aanleren waardoor ze met een kritische
blik naar de maatschappij kijken. Want ik heb het hier nu gehad over de twee Wereldoorlogen,
maar dat wil niet zeggen dat onze maatschappij vandaag beter is dan toen. We
hebben nog altijd te maken met verschrikkelijke oorlogen, met wereldleiders die
zich afscheiden van de wereld, wereldleiders die muren bouwen in plaats van
bruggen, met verdeeldheid en discriminatie, … . Onze wereld vandaag is nog
altijd een broeiplaats voor conflicten en daarvoor mogen we kinderen niet
afschermen. We moeten kinderen bewust maken dat onze wereld niet perfect is,
maar dat er wel over gecommuniceerd moet worden. Praten blijft het krachtigste
middel dat we als mensen hebben en dat moeten we gebruiken. Liefde is ook één
van de krachtigste wapens die we hebben en dat moeten we verder inzetten. We moeten
de verdeeldheid onder de mensen proberen te verminderen en ik denk dat dit ook
al in de klas gebeurt. Als je in je klas al een sfeer hebt waar iedereen
aanvaard wordt, dan is dit een goed begin voor de toekomst.
Dat heb ik in dit keuzetraject ook echt geleerd, praten is
belangrijk. Als studenten hadden we ook verschillende meningen, verschillende
visies over bepaald onderwerpen, maar dat oké. Zolang er verschillende meningen
zijn, is er ook een dialoog. Wanneer we in een situatie zitten waar er maar één
mening is en waar mensen niet openstaan voor andere meningen, dan krijgen we
een conflict. Hierbij zou ik dus willen zeggen dat dit het belangrijkste is wat
ik geleerd heb van dit keuzetraject: communiceren. Het keuzevak heeft mij op
een andere manier doen nadenken. Het doet me met een meer open blijk naar de
wereld kijken. Als wij als leerkrachten hetzelfde kunnen bereiken in onze eigen
klas bij onze leerlingen, dan denk ik dat we erin geslaagd zijn wereldburgers in
plaats van burgers in de maatschappij te brengen.
Ik vond de voorbije twee weken heel vermoeiend, maar ik ben
wel tevreden met wat ik bereikt heb. Ik heb echt het gevoel dat we met ons
groepje samen dingen hebben ontdekt die we vroeger niet wisten. Op een manier
is mijn passie voor geschiedenis nog verder gegroeid. Vrijdag is niet de
laatste dag dat ik met dit keuzevak zal bezig zijn. Het zal blijven nazinderen en
af en toe zal ik zeker nog wel eens een geschiedenisboek vastnemen, vooral met
de vele boekentips die we gekregen hebben. Ik hoop dat ik zal blijven groeien
in het kritisch denken over onze maatschappij. Daar ben ik deze twee weken toch
ook wel even bij blijven stilstaan. Soms neem ik dingen aan zonder ze na te
kijken op fouten en dan besef je dat nog veel andere mensen dat doen dus ik ga
proberen met een kritische, maar open blik naar onze maatschappij, naar onze wereld
te kijken.
Reacties
Een reactie posten